شهادت امام حسن مجتبی (ع) - 28 صفر 95 - محمدحسین پویانفر

روضه - حسین گفتم و شد سینه بی قرار حسن برای این که حسین است سوگوار حسن محرم و صفر اندوهگین غربت او دو چشم علقمه گریان و اشکبار حسن ضریح کرببلا نقره داغ تربت او زهیر و حر و حبیبند داغدار حسن اگر چه دور و برش از حبیب ها خالی است امام ها همه جمعند در کنار حسن مزار خاکی او شد ابوترابیِ محض از آن به بعد نجف گشت خاکسار حسن عجب نباشد اگر که به روز رستاخیز حسین فاطمه برخیزد از جوار حسن برای غربت او بی قرار می گریم شبیه شمع خیالی سر مزار حسن برای داغ دو تا ماهپاره اش یا که برای لحظه ی جانسوز احتضار حسن برای روضه ی او با کنایه می خوانم مدینه ، کوچه ، فدکنامه ، گوشواره ، حسن

واحد - ای صاحب کرم ای حسن جان ای شاه بی حرم ای حسن جان ای نور چشم زهرا غریب شهر غم ها نفسی فداک مولا آقا سائل خانه ات بوده ام از قدیم دست من را بگیر ای امام کریم یاحبیبی حسن در بین کوچه ها غصه خوردی با داغ مادرت جان سپردی در بین کوچه ی غم آن ضرب دست محکم صدا زدی تو آن دم مادر می زدی بر سرت پیش چشم ترت شد پر از خاک و خون چادر مادرت

واحد - آیت عظمی? علیّ و محشر کبری? حسن عالی و اعلا علیّ و والی و والا حسن حبل محکم مرتضی و بهترین دم مجتبی عروه الوثقی علیّ و واژه ی زیبا حسن “سوره ی انسان”علیّ و “سوره ی ی?س”حسن عَلّمَ الاَسما علیّ و أحسنُ الاَسماء حسن حاکم خلقت علیّ و شافع أمّت حسن قادرِ مطلق علیّ و مالک دلها حسن زینت دوش رسول الله هستند این دوتن جان پیغمبر علیّ و دلبر طاها حسن اوّلین نور دل صدّیق اکبر مجتبی? ست اوّلین دردانه ی صدّیقه ی کبری? حسن ذکر پرواز ملک تا آسمان هفتمین سرّ معراج نبی در لیله الاسرا حسن در عطوفت,در جلالت,درشُکوه و مرتبت آینه گردان که نه , آئینه ی زهرا حسن در جَمَل بر عالمی این نکته ثابت شد که هست رونوشتِ حیدر کرار در دنیا حسـن بشنو از روح الامین که : لافتی? الاّ علی بشنو از روح القُدُس که : لافتی? الاّ حسن شاعر : محمدقاسمی

واحد - نَه اینکه حرف تو باشد نَه اینکه حرف من است حسین گفتن ما از عنایت حسن است یکی مدینه یکی کربلا به ظاهر لیک حکایت دو برادر دو روح و یک بدن است مدینه رفته که با مجتبی شود محشور به کربلا برسد با حسین هم وطن است