شهادت امام سجاد (ع)، محمدرضا طاهری و حسین طاهری

فاش می گویم و از گفته ی خود دلشادم بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم طایر گلشن قدسم، چه دهم شرح فراق که در این دامگه حادثه چون افتادم من مَلَک بودم و فردوس برین جایم بود آدم آورد در این دِیر خراب آبادم نیست بر لوح دلم جز "الف" قامت یار چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم تا شدم حلقه به گوش در میخانه ی عشق هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم *** اشک می بارم و با این همه غم دلشادم که به راه تو خدایا همه هستی دادم آن قدر چهره به محراب عبادت سودم که عطایش ز خالق لقب سجادم *** همه جا در نظرم منظره ی کرب و بلاست لحظه ای یاد شهیدان نرود از یادم *** هر کجا آب است آتش می زند بر جان من چون نوای "آب آب" خواهرم آید به یاد چون که بینم کودکی سرگرم بازی با گلی ماجرای خواهر کوچکترم آید به یاد *** بابا، چه بد سر تو را بریدند تن تو را به خون کشیدند مگر چه زینب رو ندیدند بابا، چه کرده با تو شیب گودال و خواهری که رفته از حال و پیکری که گشته پامال

اینچنین بر دلم افتاد به امید خدا غم نخور می رسد امداد به امید خدا چقدر عقده در این سینه ی ما جمع شده عقده ها می شود آزاد به امید خدا دل ما که به خدا تنگ شده، منتظریم تا که از ما بکند یاد به امید خدا گره از کار گره خورده ی ما باز شود فرصتی می شود ایجاد به امید خدا که به دست پسر فاطمه بوسه بزنیم یک به یک با همه اولاد به امید خدا خبر آمدنش را همه جا پخش کنید می رسد لحظه ی میعاد به امید خدا منتقم می رسد و روز ظهورش حتما می شود فاطمه دلشاد به امید خدا حرم خاکی خورشید و قمرهای بقیع عاقبت می شود آباد به امید خدا مثل مشهد وسط صحن بقیع نصب کنیم دو سه تا پنجره فولاد به امید خدا

وعده ی بعدی ما "شارع بین الحرمین" دم بگیریم همه با "لک لبّیک حسین" *** تو یادگار حسینی که کربلا دیدی شبیه عمه ی مظلومه ات بلا دیدی "سری به نیزه بلند است" را شما دیدی و غارت حرم و خیمه گاه را دیدی دو چشم گریه ی تو تا همیشه آباد است در این سکوت تو صدها هزار فریاد است برای گریه ات آقا اشاره کافی بود همین که چشم تو بیند "سه ساله" کافی بود گلوی نازک یک شیرخواره کافی بود به آب دادن ذبحی نظاره کافی بود تو را به غصه ی چهل سال مبتلا دیدند به لحظه لحظه گریز تو کربلا دیدند اگرچه عصر دهم قسمت تو غم گردید که سایه ی پدرت از سر تو کم گردید نصیب تو فقط آه و غم و الم گردید ز بار غصه یاران قد تو خم گردید اگرچه تب نگهت را ز درد تیره نمود خدا برای امامت تو را ذخیره نمود دلت ز داغ اسارت غم فراوان داشت دو پلک چشم تر تو همیشه باران داشت همیشه خاطر تو یادی از شهیدان داشت به سینه روضه ی مکشوف چون هزاران داشت سه شعبه دیدی و تیر و گلوی اصغر را تو تیغ دیدی و خنجر به روی حنجر را به نوک نِی سر خورشید ماه قافله بود نگاهبان سر شیرخواره حرمله بود به دست و پای تو در این مسیر، سلسله بود غمی که کشته تو را "شام" بود و هلهله بود شهادت ارث شما بود و اعتبار شما به ظلم سوی اسارت کشید کار شما چه رفت بر دل غمدیده ات به دفن پدر درون قبر زدی ناله ای ز سوز جگر سری نمانده کنی رو به سوی قبله دگر رواست خون بشود جاری از غمت ز بصر به دفن شاه شهیدان کفن نبود آن روز به زیر آن همه نیزه بدن نبود آن روز

واویلا یه عمره که شیرخوار می بینم می سوزم یه صید گرفتار می بینم می سوزم یه ذبحی تو بازار می بینم می سوزم واویلا یه طفلی رو که گرمه خوابه می سوزم یه ماهی که بیرون آبه می سوزم دلم پیش طفل ربابه می سوزم تلظی می کرد و بهونه گرفتن داداشم رو با تیر نشونه گرفتن تمنای بابام رو نامردا دیدن با تیر سه شعبه سرش رو بریدن *** واویلا شب دفن بابام چقدر زجر کشیدم به روی حصیر جسم خونیشو چیدم رد ضربه ی نیزه ها رو می دیدم واویلا برا دفن بابام کمک دست نداشتم با دستام رگاشو روی خاک گذاشتم لبم رو ز رو حنجرش برنداشتم پر از عُقده ها بود، پر از رد پا بود دیدم روی جسمش که جای عصا بود دلم رو آتیش زد غم بیکرانش دیدم سُم مرکب شکسته دهانش

نزدیک چهل ساله کارم گریه ست و ناله هر جا که باشم بازم این دل توی گوداله یادم نمیره گلوی دریده، یادم نمیره دو دست بریده هیچ کس تو دنیا خدایا به جز من ناموسشو تو خرابه ندیده ناله کن ای مدینه الشام، الشام، الشام روضه ی من همینه الشام، الشام، الشام *** خیلی خاطره دارم از روزای غمبارم تب داشتم توی خیمه آتیش شد پرستارم یادم نمیره سرا رو بریدن، یادم نمیره موها رو کشیدن عریان تو مقتل یه پیکر بی سر، یادم نمیره که اسبا رسیدن حمله ی تندو دیده زینب، زینب، زینب خنجر کندو دیده زینب، زینب، زینب ناله کن ای مدینه الشام، الشام، الشام روضه ی من همینه الشام، الشام، الشام *** صبرم درس ایوبه، اشکم مشق یعقوبه روی قلب من داغ زخمای لب و چوبه یادم نمیره چشمای پلید رو، یادم نمیره قدی که خمید رو یادم نمیره نگاه ربابو، یادم نمیره شراب یزید رو ما رو اسیری بردن ای وای، ای وای، ای وای حرف کنیز آوردن ای وای، ای وای، ای وای ناله بزن مدینه الشام، الشام، الشام روضه ی من همینه الشام، الشام، الشام

چه جوری خاطره هام یادم بره، سنگای به روی بام یادم بره سی ساله دیگه اگه گریه کنم، محاله بازار شام یادم بره خرابه برامون آشیونه بود، ماجرای غربت زمونه بود حرفی از گرسنگی نمی زدیم، توی شام، شام ما تازیونه بود *** آتیش قلب کباب حرمله بود، باعث رنج و عذاب حرمله بود توی راه رباب به آب لب نمی زد، مامور تقسیم آب حرمله بود کسی میشه ببینه و جون نده، آه و ناله شو به آسمون نده می دیدم ربابو گریه م می گرفت، دستاشو بسته بودن تکون نده *** سنگ غم شکسته بال و پرمو، تا دیدم آتیش و اهل حرمو روزی صد بار می میرم زنده میشم، که گذاشتم توی خاک خواهرمو

ای شام، کربلای تو یا زین العابدین دل بزم ابتلای تو یا زین العابدین یک عمر در فراق جوانان هاشمی شد خون دل غذای تو یا زین العابدین در بین خنده و کف و شادی گریستند زنجیرها برای تو یا زین العابدین چشم حسین و چشم شهیدان کربلا گریند در عزای تو یا زین العابدین

در دم مرگ اگر پا به سرم بگذاری عمر جاوید به شیرینی آن یک دم نیست بگزار آدمیان طعنه زنندم، گویند هر که خود را سگ کوی تو نخواند آدم نیست

سلام آقا من از خدا فقط تو رو می خوام آقا همه میرن تو می مونی برام آقا سلام آقا برای من دعایی کن، نمی گیره دعای من بزار بپیچه تو حرم صدای من، صدای من حسین جانم، حسین حسین حسین حسین، حسین جانم *** صدای تو کبوتری شدم توی هوای تو تموم زندگیمه کربلای تو فدای تو ببین آقا، داره میاد دوباره اربعین آقا تو رو خدا نزن رومو زمین آقا، همین آقا همه میرن یه عده می مونن تو روضه می میرن همش سراغ کربلاتو می گیرن، همه میرن حسین جانم، حسین حسین حسین حسین، حسین جانم *** بزن بارون منو ببر جلو ضریح دم ایوون می خوام سلام بدم با چشمای گریون بزن بارون سلام آقا من از خدا فقط تو رو می خوام آقا همه میرن تو می مونی برام آقا سلام آقا برای من دعایی کن، نمی گیره دعای من بزار بپیچه تو حرم صدای من، صدای من صفا داره حرم شبیه من چقدر گدا داره چقدر هوای مشهد الرضا داره صفا داره گرفتارم امام رضا، امام حسین رو دوست دارم بهشت من حسینه، من چی کم دارم دوستش دارم حسین جانم، حسین حسین حسین حسین، حسین جانم