شب هشتم محرم 97 - محمدحسین پویانفر

روضه - به رویِ خاک جگر ریخته و یا پسرم به روی خاک پسر ریخته و یا جگرم بلند می‌شوم و باز می‌خورم به زمین بلند می‌شوم و می‌خورد زمین کمرم هزار بار بمیری ولی نبینی که… به رویِ دست جوانِ تو دست و پا بزند شکستن کمرت سخت و سخت‌تر اینکه جوانِ تو نتواند تو را صدا بزند تو را همین که زدم بوسه‌ای پشیمانم که کاش بوسه بر این نیمه جان نمیدادم بغل گرفتم و دیدم به خاک می‌ریزی ببخش کاش تنت را تکان نمی‌دادم نشسته مادرم و می‌زند به پهلویَش زدند نیزه که حرف مدینه را نزنند خدا بخیر کند خواهرانِ تو جمع‌اند خدا کند که پس از تو سکینه را نزنند یکی به سینه‌ی خود میزنم یکی به سرم یکی یکی زِ تنت نیزه می‌کشم بیرون ببین که مادرم اینجاست تا نفَس بِکِشی ببین که از دهنت نیزه می‌کشم بیرون

زمینه - ناد علی علی یا علی ای نوه ارشد مولا علی و ان یکاد حسین بدرقه راه تو بوسه میزنه عمو به صورت ماه تو به چشم من زنده شده یاد علی روی لبا زمزمه ناد علی تو حقی و مقابل لشکر کفر میترسن از علی و اولاد علی در دل صحرا میزنی شمشیر از نجف آید جانم صدای تکبیر ناد علی علی یا علی محشری و خوش قد و بالا علی حیدر ثانی تویی ای بطل کربلا وارث تیغ دو دم شیر یل کربلا میروی ای آینه دلبری میروی و پشت سرت میبری گره بزن تیغ دو ابرو بگو حیدری ام حیدری ام حیدری لشکر دشمن غرق در بهته تیغ ابروی تو خودش ملک الموته

واحد - کربلا کعبه ی دلهاست خدا می داند دیدنش آرزوی ماست خدا می داند اولین مستمع مجلس پر فیض حسین مادرش حضرت زهراست خدا می داند من از آن روز ولادت که ز مادر زادم بود زخمت به جگر نعمت مادرزادم خواستم تا که برآرم سر ازین هفت سپهر خم شدم بوسه به خاک قدمت بنهادم هر چه دارم همه از پاکی مادر دارم رحمت حق به روانش که حسینی زادم پیش از آنی که پدر جانب مکتب بردم الف قامت عباس تو شد استادم ای که به عشقت اسیر یااباعبدالله الحسین خیل بنی آدم اند سوختگان غمت با غم دل خرم اند هر که غمت را خرید عشرت عالم فروخت با خبران غمت بی خبر از عالم اند یوسف مصر بقا در همه عالم تویی در طلبت مرد و زن آمده با درهم اند

دودمه - شبه پیغمبر حسین ای یل لشگر حسین یا علی اکبر حسین حسین حسین ثانی حیدری علی شیر جنگاوری علی به خدا محشری علی علی علی اکبر رود ای اهل حرم جانب میدان کفن کرده به گردن حسین گیرید به بالای سر او همه قرآن کفن کرده به گردن حسین

تک - آروم جونم دردت به جونم داری میری تازه جوونم رنگ خزونم دل نگرونم رفتن تو برید امونم یه کم آروم تر برو از خیمه که پشتت میگم با اشک و گریه بنا نبود که آفت به باغ ما بزند پسر بزرگ نکرده ام که دست و پا بزند حسین وای گیسو کمندم من با تو زندم آهسته تر بالا بلندم سرو رشیدم پشتت خمیدم اه از دل تنگم کشیدم عصای پیری ام میره از دستم میخونم با این دل بشکستم قد من خم شده تا خوش قد و بالا شده ای پدری درد سرش نیست کم از مادر ها آشفته گیسو زخمی پهلو دارم میام به روی زانو ای اربا اربا چی کار کنم تا یه بار دیگه بگی تو بابا پس از تو راه و به روم میبندن ببین یک لشکر دارن میخندن پیش دشمن مپسند این همه من گریه کنم داغت آخر کشدم لیک بدان من پدرم از زندگی سیر شدم زمینگیر کنار جسم تو شدم پیر غمگین ترینم در خون نشینم تنت رو رو عبا میچینم من از داغ تو شدم جون بر لب پاشو خوش غیرت رسیده زینب خیز و از جا آبرویم را بخر عمه را از بین نا محرم ببر

روضه - هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم *** حواست هست؛ به موهای سفیدِ سرم؟ چقدر امسال، از گذشته شکسته ترم حواست هست؛ نوکرت داره پیر میشه؟ بخرم! ببرم به حرم داره دیر میشه *** از خیمه گه بیرون بیا با چشم تر لیلا ای بی پسر لیلا شیری که دادی از وفا مادر حلالم کن ترک وصالم کن