شب چهارم محرم 97 - محمدحسین پویانفر

روضه - برمشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا در دلم ترسم بماند آرزوی کربلا تشنه ی آب فراتم ای عجل مهلت بده تا بگیرم در بغل قبر شهید کربلا * تاریک شد هوا در دشت کربلا تنها سکوت بود و در آن غربت عجیب حال و هوای راز و نیاز و قنوت بود در خیمه های شام جمعند یک سپاه هر چند ظاهرا تعدادشان کم است اما وفایشان اندازه ی تمامی مردان عالم است پروانه ها همه گرم طواف دور حسین ابن فاطمه دارند زمزمه ای نور مشرقین ای شاه عالمین سلطان کربلا لبیک یا حسین یک لحظه ناگهان شاهنشه جهان با قصد امتحان لب باز کرد و گفت به اصحاب با وفا از بیعتم گذشتم و باز است راهتان یک لحظه خیمه را تاریک کرد و گفت از این به بعد هر که رود سوی کار خویش ناگاه یک نفر با رخصت از قمر ای جای خود بلند شد در جواب گفت یا ایهاالامیر حاشا به غیرتم یک دم جدا شوم آقا ز بیعتم این است حسرتم من سالهاست منتظر این شهادتم جانم فدای تو بگذار تا نفس بزنم در هوای تو هرگز نمیروم از کربلای تو اصلا سرم فدای سر بچه های تو بی تو چگونه زنده بمانم یا حسین گفتم خدا نیاورد آن روز را حسین

واحد - آقای من دین و دنیای من دنیای من خواب و رویای من رویای من تویی آقای من سر شده با تو همه روزامون حرم تو رویای شبهامون خالیه باز حرم تو جامون آقای من غریبونه روی خاک صحرا سر تو رو بریدن از قفا سر تو بود روی پای زهرا سر تو ای برادر زینب به نیزه شد برابر زینب نامحرما دور و بر زینب وای زینب تشنه لب ای برادر زینب خاک غم تو بر سر زینب بی تو غارت شد معجر زینب برادرم بعد تو شد خیمه هامون غارت ما رو بردن بی تو به اسارت مونده برام پیروهن پارت وای زینب

دودمه - ذکر اغفرلنا بر لب آمدم همچنان شوذب بشوم بنده ی زینب بشکند یا حسین دستم روز اول رهت بستم من خجالت زده هستم