ولادت حضرت معصومه (س)، حاج منصور ارضی

بنای سوختن امشب اگر نداشته باشد چه بهتر است که پروانه پَر نداشته باشد نه، سرزنش نکنید این دلی که سوخته، شاید به غیر آه کشیدن هنر نداشته باشد هنوز آب نخورده است خاکِ خشکِ دل من بعید نیست درختم ثمر نداشته باشد خدا نیاورد آنکه ز چشم یار بیفتم خدا کند که ز ما دست برنداشته باشد هزار نافله خواندن به هیچ کار نیاید اگر به بندگی ما نظر نداشته باشد شبانه بر سر و سینه زدن چه فایده دارد ضرر نمود کسی که سحر نداشته باشد چه خاک بر سر خود می کند کسی که سحرگاه به قدر بال مگس چشم تر نداشته باشد فقط اجازه بده پیش خانه ات بنشینم بد است که شاه، گدا پشت در نداشته باشد مرا بغل کن و با بوسه غرق عاطفه ام کن شبیه آن پسری که پدر نداشته باشد چقدر ندبه بخوانیم و "أینَ أینَ" بگوییم روا نبود دعاها اثر نداشته باشد تو را به حنجر خشک حسین فاطمه برگرد بیا که شیعه دگر خون جگر نداشته باشد کفن قبول ولی لعنت خدا به تو ای شمر بنا نبود که این تشنه سر نداشته باشد

رحمت بی وقفه ای ایجاد شد آمد و عرش خدا آباد شد خانه ی موسی بن جعفر شاد شد غصه و غم از دلم آزاد شد اشکِ شادی روی مژگان آمده خواهر شاه خراسان آمده می چکد آیات توحید از رُخش بوی ناب یاس پیچید از رُخش شاه هشتم بوسه می چید از رُخش می دمید انوار خورشید از رُخش بس که در عصمت مقامش داده حق حضرت معصومه نامش داده حق ذکرِ بر روی لبانش "یا رب" است بانوی معصومه ی این مکتب است وصف او مانند وصف زینب است نزد حق از بس که والامرتبه است حُجت حق، جان فدایش می شود عرش حق مست دعایش می شود در حریم او دعا می آورند عقده بر عقده گشا می آورند حاجت کرب و بلا می آورند ناتوان بهر شفا می آورند معجزاتش سهل و رایج هست او دختر باب الحوائج هست او از گناه و معصیت طاهر شدم تا میان صحن او حاضر شدم روی خاک افتادم و شاکر شدم چهارده معصوم را زائر شدم چون مرادم بانوی قم می شود قبر زهرا هم تجسم می شود بی نوا آمد مقام از او گرفت پادشاهی را غلام از او گرفت اعتبار و احترام از او گرفت آبرویی مستدام از او گرفت زائرانش را بهشتی می کند عاری از هر نوع زشتی می کند ما فقیر رحمت معصومه ایم ریزه خوار و رعیت معصومه ایم زیر بار منت معصومه ایم خاک پای حضرت معصومه ایم روز و شب بر او توسل می کنیم بر خدای او توکل می کنیم آمد و قم میزبان عشق شد بر سرش گل ها نشان عشق شد آمد و مرثیه خوان عشق شد روضه خوان قد کمان عشق شد آسمانش خالی از کوکب نبود غافل از مرثیه ی زینب نبود سنگ نه، روی سرش گل ریختند شعله نه، بر معجرش گل ریختند ضربه نه، روی پرش گل ریختند هر کجا دور و برش گل ریختند خوب شد در قم دلش غمگین نشد خوب شد بر ساحتش توهین نشد