شهادت امام جعفر صادق (ع)، سید رضا نریمانی

شب جمعه است، بیا حال مرا بهتر کن فکر دلواپسیِ قلب منِ مضطر کن این شب جمعه اگر مقصد تو کرب و بلاست نزد ارباب دعایی به منِ نوکر کن گذر عمر منِ بی سر و پا بر تو نخورد عزم دیدار مرا در نفس آخر کن عمر من رفت و تو را درک نکردم آقا فهم من در خورِ درک تو نشد باور کن چِقَدر نام تو بردم به زبانم، یک بار تو صدایم بزن و خوش دلم ای دلبر کن عاشق کرب و بلا، عاشق دیدار تواَم هر دو را قسمت من حق شه بی سر کن کربلا با تو صفا دارد و بی تو سخت است سختی راه بر این خسته تو راحت تر کن روضه ی جدّ غریبت شب جمعه باز است باز روضه تو نخوان، فکر دل مادر کن مادری کز تَه گودال صدا زد ای شمر خنجرت را نکش و شرم زِ پیغمبر کن خنجرت را بکشی، حنجر من می سوزد فکر بد حالی من نزد گل پرپر کن

کشید بند طناب و تو را زمینت زد میان کوچه تو را بی هوا زمینت زد همین که پا شدی از جا دوباره افتادی دوباره کینه ی آن بی خدا زمینت زد بلند شو که دوباره جسارتی نکند چه ها نگفته به تو هر کجا زمینت زد رسیده ای وسط کوچه ی بنی هاشم صدای ناله ی خیرالنساء زمینت زد

مدینه غرق آهه، شب سردی تو راهه امام بی پناها تو این شهر بی پناهه شنیدم نیمه ی شب چقدر هیزم آوردند امام موسفید رو توی آتیش آوردند تو شعله داره باز در می سوزه یه آقا با چشم تر می سوزه از این آه که از سینه ش دراومد گمونم داره مادر می سوزه بارون ببار، درِ خونه تو آتیشه بارون ببار، داره باز در کنده میشه، بارون ببار واویلا، آه و واویلا می بردن پیرمرد و نفس هاش در شماره این آقا بود پیاده، همه بودن سواره گمونم گریه می کرد به اشکای رقیه شکسته ناخن پاش مثل پای رقیه نزاشتن کمی آقا بشینه ندیدن عرق روی جبینه یه نامرد به مادر ناسزا گفت الهی که هیچ وقت خیر نبینه گریه کنید، آقا رو بی یاور بردن گریه کنید، اونو مثل حیدر بردن گریه کنید، گریه کنید بارون ببار، درِ خونه تو آتیشه بارون ببار، داره باز در کنده میشه، بارون ببار واویلا، آه و واویلا با اون دستای بسته چقدر حالش خرابه کی گفته این آقا جاش توی بزم شرابه توی این مجلس شوم نه تشت و نه سری هست ولی تو شام به جز تشت، حراج روسری هست بمیرم یه روزی تو دل شام با زنجیر ترک به استخون خورد بمیرم برای اون آقایی که لب هاش به چوب خیزرون خورد ای وای حسین، چطور از دلش می اومد ای وای حسین، روی لب ها چوب رو می زد ای وای حسین، ای وای حسین اَما فیکم مسلم، یه نفر نیست بهش آب بده اَما فیکم مسلم، یه نفر آب به ارباب بده نفس نفس می زنه، بال و پر زخمیشو هی به قفس می زنه حسین وای حسین

اشک چشمامه دونه دونه، داره می ریزه روی گونه اومده انگار فاطمیه، آتیش گرفته باز زبونه دوباره دل پریشونه، حالم یه حال داغونه دوباره عده ای نامرد میان دم درِ خونه یه پیرمرد رو می برند وای وای وای وای حُرمت اون رو بشکنند وای وای وای وای جلو چشمای بچه هاش وای وای وای وای با تازیونه می زنند وای وای وای وای ای وای امون ای وای، دل شده خون ای وای از این زمون ای وای، ای وای امون ای وای نمی فهمند که یه پیرمرده، یه پیرمرد خسته ی درده قدش کمونه، عصا به دسته، روضه شنیده گریه کرده روضه ی تلخ کوچه ها، چهل نامرد بی حیا مگه ندیدند مادرو افتاده زیر دست و پا به مولا دست رد زدند وای وای وای وای درو که با لگد زدند وای وای وای وای لعنت به هر چی بی حیاست وای وای وای وای مادر ما رو بد زدند وای وای وای وای ای وای امون ای وای، اشکش روون ای وای نداره جون ای وای، ای وای امون ای وای روز آقامون شب سیاهه، نوای لب هاش ناله و آهه تو کاخ منصور قدم گذاشت و گریز روضه ش به قتلگاهه دوباره حرف خنجر و یه گیسوی پریشونه دوباره سینه می سوزه، دوباره چشما گریونه خنجر اومد به حنجری وای وای وای وای داره می بینه مادری وای وای وای وای تنها توی نامحرما وای وای وای وای یه خواهر موند و لشگری وای وای وای وای ای وای امون ای وای، ای وای امون ای وای

قطره به دریا می رسه، بالم به بالا می رسه پایان راه عاشقی به کرب و بلا می رسه می رسه گریه هامون به تو می رسه "ربنا"مون به تو من صدات می زنم، می رسه صدامون به تو می رسونی دعاتو به ما پرچم کربلاتو به ما وقت مرگ می رسونی آقا نگاتو به ما ای دل و دلبرم لبیک، تا دم آخرم لبیک با شور دیرینت خوشم، یک گوشه تو هیئت خوشم دلخوشیمو از من نگیر، تنها توی روضه ت خوشم دلخوشیم با تب کربلاست اربعین موکب کربلاست دلخوشیم نور گنبد توی شب کربلاست دلخوشیت گریه ی نوکراست دلخوشیت نوکر سر به راست دلخوشیت نیستم آقا ببخش دلم روسیاست ای فدایت سرم لبیک، تا دم آخرم لبیک ای دل و دلبرم لبیک، تا دم آخرم لبیک

تو میزانی، تو قرآنی، تو پیدایی، تو پنهانی تو ماه عالم آرایی، من و عشق و پریشانی پیمبر روح قرآن و تو روح روح قرآنی به جسم دین نبی جان و تو جان جان جانانی کلید جنت الاعلی، امیر عالم بالا علی مولا علی مولا علی مولا علی مولا هوای دل هوای تو، دوای دل دوای تو دلی دارم که افتاده به روی خاک پای تو به هر حالت، به هر ساعت دلم تنگه برای تو تو جای خود، همه عالم فدای بچه های تو تویِ هر گوشه از دنیا تو بی همتایی و یکتا علی مولا علی مولا علی مولا علی مولا مرادی و مریدم من، شهودی و شهیدم من فقط یک "یا علی" گفتم، به حاجاتم رسیدم من نه خورشیدی، نه امیدی به غیر تو ندیدم من به قدری دل به تو بستم، از عالم دل بریدم من منم مجنون، تویی لیلا، تپش های دل شیدا علی مولا علی مولا علی مولا علی مولا چه بارانی، چه طوفانی، شده چشمم چراغانی چه عشق دست و دل بازی، چه آقایی، چه دامانی عجب حلوای قندی تو، امیر بی گزندی تو عجب ماه بلندی تو که گردون را بگردانی مروح کن دل و جان را، دل تنگ پریشان را علی مولا علی مولا علی مولا علی مولا

آقا کربلای تو همیشه تو خواب و رویای منه آقا کربلای تو عین قطره قطره اشکای منه آقا کربلای تو تا همیشه قاب چشمای منه شبایی که دلگیرم یا که از خودم سیرم تو خیالم بوسه از کُنج ضریحت می گیرم با دلم پل می زنم، به حرم زُل می زنم به حریم گره ی عشق و توسل می زنم گردن بگیر آقا پریشونیم رو گردن بگیر چشمای بارونیم رو گردن بگیر بی سر و سامونیم رو حسین جانم، یا حسین روح و ریحانم آقا جون مادرت منو با کبوترات دَم پَر کن آقا جون مادرت حالمو از این که هست بهتر کن آقا جون مادرت یه توجهی به این نوکر کن بده بال پر باز که گدا اومد باز به غلامت از سر رافت نگاهی بنداز تویی یارم یارا، منو دریاب آقا توی دستت مومه سنگ خارا گردن بگیر که خیلی روسیاهم و گردن بگیر پُرِ بار گناهم و گردن بگیر این دل بی پناهمو حسین جانم، یا حسین روح و ریحانم