ولادت امام علی (ع)، سعید حدادیان و مهدی مقدسیان

به نام عشق، به نام خدا، به نام علی شروع می کنم این شعر را به نام علی هزار مرتبه ممنون مادر و پدرم که کرده اند مرا آشنا به نام علی برو به طوس، برو به کاظمین و سامرا برو مدینه، برو کربلا به نام علی نهاده اند سرم تاج جاه و عزت را قدم گذاشته ام هر کجا به نام علی به زیر پرتو این نام هر چه نام گم است همین که می تابد آفتاب نام علی تو را خدای تو از بس که دوست داشت علی خودش علی شد و نام تو را گذاشت علی

خرد را یافتم گفتم علی کیست بگفت آن کَس که وصفش حد کَس نیست علی حُسنی ست در آیینه ی غیب که وصفش از زبان ما بود عیب نه لوح و نه سپهر و نه قلم بود علی عبد خدا پیش از عدم بود همه در هر زمان وصفش شنیدند نمی دانم وِ را کی آفریدند مولا علی مولا علی مولا شه آفرینش، علی آنکه روشن شده چشم بینش به مه جمالش که به غیر داور، که به جون پیمبر به جهان توان دم زند از جلالش که علی ست عشقم، که علی ست روحم که علی ست صلاتم، که علی ست قیامم که علی ست رکوعم، که علی ست سجودم که علی ست امامم، که علی ست امامم مولا علی مولا علی مولا

غزلی بخوان بشوَد عیان که امید روز جزا علی ست که حسابِ ما که عِقابِ ما و عذابِ ما همه با علی ست نشد از غم ضُعَفا جدا و کسی که در پیِ هر گدا برَوَد شبانه و بی صدا، ببَرَد لباس و غذا علی ست همه رمز و راز جهان بدان شده در عبای علی نهان شد اگر کسی یَل و پهلوان، به یقین که از دَمِ یا علی ست همه دم بگو بِکَ یا علی، که نفس علی و هوا علی که دوا علی که شِفا علی، که دعای دفعِ بلا علی ست نجف است و ساغَرِ تا لبه، نجف است و مستی هر شبه نجف است و گیجی عقربه، تب و لرزِ قبله نما علی ست وَ به لطفِ پاکی مادرم نشدم حرامی و از سَرم نرود که بنده ی حیدرم، سَنَد شرافتِ ما علی ست

مسیح بر فلک و مرتضی علی به تُراب دلم ز آتش این غم ز بس که بود کباب سؤال کردم از این ماجرا ز پیرِ خرد چو غنچه لب به تکلّم گشود و داد جواب چو قدر هر دو به میزانِ عدل سنجیدند علی گرانتر از او بود در همه ابواب