فاطمیه اول 96، روز شهادت حضرت زهرا، حاج منصور ارضی

چقدر اشک بریزم ز جدایی من دلم تنگ شده، تنگ کجایی همه دارن به تنهایی من می خندند به همه گفتم این جمعه میایی وقت بی وقت هوای همه کردم جز تو کاش می خورد دلم با تو هوایی بیشتر از همه دنبال من و کار منی من کیم در به در بی سر و پایی به خدا معترفم نوکر بد یعنی من آمدم بر درت ای شاه گدایی تو فقط ناز بکش، اخم کنی می میرم یار و غم خوار من زار شمایید امتحان کردی و شرمنده شدم پیش حسین من ندارم به خدا خرده حیایی مادرت واسطه باشد همه را می بخشد قبل آن که ببری کرب و بلایی

این که دارد می رود از خانه سامان من است بس که حیرانش شدم یک شهر حیران من است نیست دیگر هیچ امیدی بر مداوای دلم این که افتاده به جانش درد درمان من است گریه هایش گریه ی درد است، درد بی کسی فاطمه گریان پهلو نیست، گریان من است باز هم از حق کعبه بر نخواهد داشت دست فاطمه دست شکستش هم به دامان من است لااقل گیسوی زینب را کمی شانه بزن فاطمه جان شانه کردن حق طفلان من است میهمان سر زده خوب است لیک این گونه نه چه شده از صبح تابوت تو مهمان من است چند روزی موی تو شانه نخورده فاطمه گیسوان سوخته حالا پریشان من است بیش از این با گریه های خود مرا گریان نکن خانه ی آباد را با رفتنت ویران نکن