ایام شهادت امیرالمومنین امام علی(ع)، شب نوزدهم ماه رمضان، حمید علیمی

شب قدره آقا دلم بی قراره کسی نیست که ما رو تا خیمه ت بیاره شب قدره آقا که دارم هواتو می خوام پا رکابت بمیرم براتو تو این شب ها آقا کجا روضه داری بگو رو کدوم خاک سرت رو می ذاری آقا زیر خیمه ت برات گریه کردم چقدر توی روضه باهات گریه کردم آقام یابن زهرا، آقام یابن زهرا شب قدره آقا الان داری میری که تو مسجد کوفه احیا بگیری اجازه میدی تا منم پَر بگیرم کنار تو قرآن روی سر بگیرم میگی "بِعَلیٍ"، کنار میره پرده می بینی خودش رو یکی مخفی کرده یه نامرد با شمشیر که چشم انتظاره تا مولا سرش رو به سجده بذاره ما داریم میگیم و تو داری می بینی که چه جوری از هم جدا شد جبینی تو داری می بینی چه زخمی به دین خورد همون دم که حیدر با صورت زمین خورد تو که دیدی شمشیر با فرقش چه کرده تو که دیدی شمشیر با ابرو چه کرده بگو که غلافش با بازو چه کرده الهی سر گل با آهن نریزند چهل تا تو کوچه سر زن نریزند

نمک بخور ولی آن را به زخم یار نزن به جان دخترت این سفره را کنار نزن من از تو وعده گرفتم برای افطاری بیا و امشبه را حرف غصه دار نزن بگو حسن برود مسجد و تو پیشم باش اذانِ رفتن خود را به کوچه جار نزن چقدر بر در و دیوار چشم می دوزی به جان فاطمه بابا به دل شرار نزن کلون در، پَر شال تو را گرفته ولی به یاد سینه ی خونی شده هوار نزن تمام این در و همسایه با تو بد هستند میان صحن حیاط اینچنین تو زار نزن برو به کوفه سفارش کن و بگو کوفه به فرق دختر من سنگ بی شمار نزن *** ببین کوفه من را که جان بر لبم مدارا کن ای کوفه با زینبم *** کوچه بود و مادری و یک پسر کوچه بود و مادری و یک حسن داد می زد، داد می زد که نزن منو بزن مادرمو نزن

الهی نبیند کسی مادرش که بر خاک کوچه زمین می خورد الهی نبیند کسی مادرش چنین بی هوا بر زمین می خورد *** الهی بشکنه دست مغیره، میون کوچه ها بی مادرم کرد کوچه و یک گذر و دردسر و یک مادر کوچه ای که مقتل پروانه و من بمیرم قتلگاهش خانه بود کوچه ای تنگ و دلی سنگ و صدای سیلی مادری بود و حسن، وای خدایا چه کند *** گفتم بیا که با منِ دلخسته سر کنی حقش نبود دختر خود خون جگر کنی ابرو شکسته، زائر پهلو شکسته ای دیدار با شهیده ی دیوار و در کنی

اللهم رب شهر رمضان الذی انزلت فیه القرآن دست خالی من رو این شب ها به دامان مولا حیدر برسان حیدری ام، حیدری، کِی به نجف می بری از کاشی کاری ایوان نجف تا آسمان گوهرشاد رضا می جوشد سینه به سینه غم عشق، می دود کوچه به کوچه دَم ما این دَم ماست به هر کجا به هر زبان تو سروری حیدری ام، حیدری، کِی به نجف می بری علی علی علی

ای حضرت معشوق علی علی علی ای حضرت دلدار علی علی علی ای شاه دو عالم علی علی علی ای حیدر کرار علی علی علی ای حاکم مطلق علی علی علی ای حیدر کرار علی علی علی تا هستم مستم، مست از نام علی لبریز از جام علی، منم عبد و غلام علی دین و دنیا دارم، درِ این خونه جا دارم قنبر نیستم اما مثل حیدر مولا دارم علی علی علی

بزن ای تیغ در دم راحتم کن از این شهر، این جهنم راحتم کن مگر از دست تو کاری برآید بزن ای تیغ امشب راحتم کن ز دلبر ارثیه بردن چگونه است شبیه عشق خود مُردن چگونه است بزن طوری که می دانم زهرا که با صورت زمین خوردن چگونه است واویلا واویلا واویلا واویلا مرو ای تیغ کارَت ناتمام است مپندار از قلم این بازویم را دوباره نانجیبی در برِ من کشیده تیغ بالای سر من خدایا باز مسجد، باز شمشیر فقط خالی ست جای همسر من خداوندا چه دنیای عجیبی چه مظلومی، چه آقای غریبی مگر محراب، گودال است کوفه که افتاده زمین شیب الخضیبی مبادا زینبم بدحال گردد مبادا وارد گودال گردد مبادا دخترم بیند که با اسب ته گودال حسینم ... گردد واویلا واویلا واویلا واویلا بیا دریابم ای زینب که دلتنگ مسیحایم من امشب تا سحر فکر تبسم های زهرایم نمیره از جلو چشمام شلوغی های تو کوچه مگه یادم میره زهرا و رد خون تو کوچه مگه یادم میره که دستامو بستن مگه یادم میره پهلو رو بشکستن واویلا واویلا یازهرا یازهرا یازهرا یازهرا

نام ما را بنویسید غلامان علی نوکر و حلقه به گوشان غلامان علی صاحب کون و مکان است، نباشد اغراق تخت شاهی دو عالم بُوَد از آنِ علی یا حیدر یا مرتضی، یا حیدر یا مرتضی نه که از روز ازل بلکه فراتر از آن گشته جبریل امین خادم و دربان علی نسل من، ایل و تبار و همه ی اجداد من لطف زهراست شدیم بی سر و سامان علی بهترین منصب عالم به خدا باشد همین بنویسید مرا کَلب نگهبان علی یا علی یا حیدر، یا علی یا حیدر