- 648
- 1000
- 1000
- 1000
چه شد به کرب وبلا زاده رسول زمن
مرثیه خوانی شهادت حضرت عبدالله بن حسن (ع) با صدای محمود قاری زاده کاشانی، سال1390
متن شعر:
چه شد به کرب وبلا زاده رسول زمن
ز داغ تازه جوانان قرین رنج و محن
کفن ز بهر شهادت نمود بر گردن
رسید نوبت یاری و وقت جان دادن
به نور چشم حسن شاهزاده عبدالله
عزیز فاطمه را چون به خاک شد منزل
فتاد در یم خون همچو ماهی بسمل
ولی به قرب خدا بود بس دلش مایل
به خاک رخ بنهاد و کشید آه از دل
که ای خدای من از حال من تویی آگاه
بهار عمر جوانان من خزان گردید
تنم به راه تو در خاک و خون تپان گردید
هر آنچه خواسته بودی ز من همان گردید
که ناگه از افق خیمه گه عیان گردید
یکی پسر چه پسر رشک مهر و غیرت ماه
به خاک و خون شه دین را چو دید غلطانش
کشید عشق همی جان به سوی جانانش
چو دید زینب محزون روان به میدانش
ز جای جست و پس آنگه گرفت دامانش
که نور دیده مکن رو به سوی قربانگاه
جواب داد که ای عمه جان ز جانم سیر
بدان که رهرو عشقم مباش دامن گیر
حدیث عقل به گوشم نمی کند تأثیر
اگر شود ز جفا سینه ام هدف بر تیر
دگر به خاک نبینم فتاده پیکر شاه
چنین بگفت و کشیدش به هر دو کف دامن
فغان که صید حرم ساخت رو سوی دشمن
چنین گفت عمو جان فدای جان تو من
یکی فدایی دیگر ز یادگار حسن
هنوز مانده چو در یتیم در خرگاه
به آن یگانه پسر چون فتاد چشم امام
بغل گشود و کشیدش به بر چو جان کرام
بداد بوسه به رویش پس از جواب سلام
که نور دیده چرا برون آمدی ز خیام
که نیست رحم به دل این گروه را بالله
جواب داد شهنشاه تشنه کامان را
که من کنم ز عدو منع تیر باران را
نکردم از تو اگر دفع شر عدوان را
توانم آن که کنم در رهت فدا جان را
ز شوق روی تو پروانه سان در این درگاه
عمو چرا به یم خون فتاده پیکر تو
به خون چرا شده آغشته روی انور تو
عمو چه شد علی اکبر کجاست اصغر تو
کجاست حضرت عباس میر لشگر تو
که اینچنین شده ای بی یار و پشت و پناه
عمو چرا شده ای خار این گروه ظلم
چه کرده ای که ببارند بر تو تیر ستم
ز جای خیز که غم دیده خواهرت به حرم
ز اشک دیده نهد بر جراحتت مرهم
ز سوز سینه کشد در غم تو از دل آه
کشته شد عبدلله زار و غمین
تشنه لب جان داد با حال حزین
متن شعر:
چه شد به کرب وبلا زاده رسول زمن
ز داغ تازه جوانان قرین رنج و محن
کفن ز بهر شهادت نمود بر گردن
رسید نوبت یاری و وقت جان دادن
به نور چشم حسن شاهزاده عبدالله
عزیز فاطمه را چون به خاک شد منزل
فتاد در یم خون همچو ماهی بسمل
ولی به قرب خدا بود بس دلش مایل
به خاک رخ بنهاد و کشید آه از دل
که ای خدای من از حال من تویی آگاه
بهار عمر جوانان من خزان گردید
تنم به راه تو در خاک و خون تپان گردید
هر آنچه خواسته بودی ز من همان گردید
که ناگه از افق خیمه گه عیان گردید
یکی پسر چه پسر رشک مهر و غیرت ماه
به خاک و خون شه دین را چو دید غلطانش
کشید عشق همی جان به سوی جانانش
چو دید زینب محزون روان به میدانش
ز جای جست و پس آنگه گرفت دامانش
که نور دیده مکن رو به سوی قربانگاه
جواب داد که ای عمه جان ز جانم سیر
بدان که رهرو عشقم مباش دامن گیر
حدیث عقل به گوشم نمی کند تأثیر
اگر شود ز جفا سینه ام هدف بر تیر
دگر به خاک نبینم فتاده پیکر شاه
چنین بگفت و کشیدش به هر دو کف دامن
فغان که صید حرم ساخت رو سوی دشمن
چنین گفت عمو جان فدای جان تو من
یکی فدایی دیگر ز یادگار حسن
هنوز مانده چو در یتیم در خرگاه
به آن یگانه پسر چون فتاد چشم امام
بغل گشود و کشیدش به بر چو جان کرام
بداد بوسه به رویش پس از جواب سلام
که نور دیده چرا برون آمدی ز خیام
که نیست رحم به دل این گروه را بالله
جواب داد شهنشاه تشنه کامان را
که من کنم ز عدو منع تیر باران را
نکردم از تو اگر دفع شر عدوان را
توانم آن که کنم در رهت فدا جان را
ز شوق روی تو پروانه سان در این درگاه
عمو چرا به یم خون فتاده پیکر تو
به خون چرا شده آغشته روی انور تو
عمو چه شد علی اکبر کجاست اصغر تو
کجاست حضرت عباس میر لشگر تو
که اینچنین شده ای بی یار و پشت و پناه
عمو چرا شده ای خار این گروه ظلم
چه کرده ای که ببارند بر تو تیر ستم
ز جای خیز که غم دیده خواهرت به حرم
ز اشک دیده نهد بر جراحتت مرهم
ز سوز سینه کشد در غم تو از دل آه
کشته شد عبدلله زار و غمین
تشنه لب جان داد با حال حزین
تاکنون نظری ثبت نشده است.