وفات حضرت معصومه (س)، مسعود پیرایش

تو لحظه های آخرم حالم پریشونه حالم پریشونه به غیر تو درد منو کسی نمی دونه کسی نمی دونه اصلا نمیشه باورم شبهای تار من سحر اصلا نمیشه بعد تو شبهای تار من سحر یکساله که دورم ازت جون به لبم با چشم تر نیستی ببینی خواهرت بعد تو شکسته شد وقتی دلم به یادته گریه م می گیره خود به خود صدا به تو نرسید نفس توو سینه برید ببین خواهر تو از غم دوریت چه کشید کجایی داداش دلم برات پر میزنه از دیدنت چشمهای من یکساله محرومه یه سال مثل صد سال گذشت برای معصومه بیا ببین رسیده از مدینه زهرا مادرت با تن مجروح و کبود آه میکشه بالا سرم با هر نفس کشیدنش میشه دلم به غم دچار وقتی میخواد بلند بشه دستشو میگیره به دیوار برات بگم توو شهر قم چند وقته مهمونم تکون نخورد آب توو دلم داداش رضا جونم داداش رضا جونم گل پاشیدم روی سرم به من گذاشتن احترام به یاد عمه افتادم چی به سرش اومد توو شام ندیدم اینجا کعبه نی خبر نبود از هل هله حتی نبود یه بی حیا بین تموم قم

دیگه حسرت دیدنت برام یه ساله شده آرزو نکنه نیای محاله وقتی عمر این خواهرت رو به زواله منتظرم تا که بیای این دم آخری کنار من داداش بازم برادری کن و میون غربتم هوامو داشته باش خدا تو رو برام نگه داره غم دوری تو نشونشم قد خمه، مردن من بدون تو مسلمه آه و واویلا آه و واویلا توی شهر داداش پر آدم امینه داره امنیت تا کسی منو نبینه کوچه های قم دلو میبره مدینه یه لات بی حیا اومد جلوی راهشو گرفت و بی امون بالا که برد دستشو بر معجر مادرم نشست به خاک و خون سیل زدش به صورتش یه طور بد جسارتو رسوند به اوج با لگد ولکن مادرم نبود دوباره زد آه و واویلا آه و واویلا

یَابنَ الشَّبیب إِنْ کُنْتَ بَاکِیاً لِشَیْ‏ءٍ فَابْکِ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ حسین حسین