10 ربیع الثانی وفات حضرت معصومه (س)، حنیف طاهری

الا ای مه که جلوت می دهی خورشید انور را به نور جلوه خود می پرانی چشم اختر را الا ای دختر موسی که عیسی زنده می سازی دخیلم کن نگاهی بنده از خاک کمتر را تابید چون موکبت به صحرا شهر از تو شنید بوی زهرا از یمن تو ای بتول دوم قم داد ندا به مردم قم کای مردم قم به پا خیزید از هر در و بام گل بریزید قم شام نبود تا که در آن دشنام دهد کسی به مهمان قم شام نبود تا که خواهر بیند سر نی سر برادر حاشا که قم این جفا پذیرد مهمان به خرابه جا گیرد مادر به خدا درد تو مسمار نبود حتی به خدا دفن شب تار نبود اینها بهانه شد تا درک کنیم در کل مدینه یک نفر یار نبود آتش زبانه می کشد از خانه ی بی بی دشمن هجوم برده به کاشانه ی علی این روزها مدینه شده غزوه ی احد وان صحنه ی نبرد شده خانه ی علی آنجا شکست گوهر دندان مصطفی اینجا شکست گوهر یک دانه ی علی آنجا رسول را شده پروانه مرتضی اینجا شده است فاطمه پروانه ی علی ای کعبه خودم دور سرت می گردم پروانه ی شمع سحرت می گردم امروز به جبران نود زخم احد بنگر که چگونه سپرت می گردم

دل رضا بی تاب خواهره خواهری که عشق برادره قبله ی دنیاست خاک قدماش که هستی موسی بن جعفره دلبند و دلدار و همه کس و کارُ نور چشم سلطانه شفیعه ی محشر، تجلی کوثر ملیکه ی ایرانه دست من به دامنت تو رو جون مادرت حاجتم رو تو روا کن اشفعی لی فاطمه من روز واهمه روز محشر تو سوا کن ای خانم، ای خانم، ای خانم حضرت معصومه کریمه ی اولاد حیدری فاطمه ی موسی بن جعفری تو حرمت بوی رضا میاد تو راحت روح برادری بانی خیراتی، عمه ساداتی دو عالم حیرونه با تو دلا آروم تا ابد ای خانم ایرانیا مدیونت زائر تو اولیاء، علمای دین ما نمک سُفرت رو خوردند بانوی والامقام داره خیلی احترام جایی که اسمت رو بردن ای خانم، ای خانم، ای خانم حضرت معصومه مرکب تو، تو قم گلبارونه میرزه هی اشکات دونه دونه دلیل اشکات اینه که توام دلت برا زینب غرق خونه تو کوچه های شام قافله و دشنام زینب داره می میره یک عده نامردُ، خرابه ی سردُ چقدر براش دلگیره توی شام پر بلا سر تو، تو طشت طلا غل و زنجیر و اسارت غم غربت گریه ها چه بلند ناله ها حرومی ها و جسارت واویلا یا ابا عبدالله

به دهر هر خبری است زیر پرچم توست کسی اگر در دیگر زند، ز بی خبریست

بر تربت ما شمع و چراغی نفروزید چون جلوگر آن جا مه رخسار حسین است حاجی طلبد مکه و ما کرب و بلا را راه حرم دوست ز دربار حسین است هر در که زدم صاحب آن خانه تویی ، تو هر جا که روم پرتو کاشانه تویی، تو در میکده و دیر که جانا تویی تو مقصد من از کعبه و بت خانه تویی تو مقصد تویی، کعبه و بت خانه بهانه

فاطمه گویاترین فریاد عشق روح سبز عاطفه، همزاد عشق ای دلت پر نور تر از آفتاب ای کلامت عشق را تفسیر ناب موج زن در هر کلامت شط نور خطبه هایت شرح ناب خط نور مظهر یکتا پرستی جز تو کیست راز نامکشوف هستی جز تو کیست رخ نهان می کرد از شرم تو ماه پیش تو خورشید گم می کرد راه مریم از تو معرفت آموخته چشم بر دست تو هاجر دوخته ای شب تردید را صبح یقین آفتاب آسمانی بر زمین آب کوثر اشکهای چشم توست آتش دوزخ نشان خشم توست در تنور عشق چون بگداختی با علی با قرص نانی ساختی با علی آن سوی باور رفته ای تا خدا با بال حیدر رفته ای در فصول بی بهار عاطفه آمدی با کوله بار عاطفه آمدی در وادی لبریز ظلم ای بهار عدل در پائیز ظلم آمد و با خامه ای از جنس درد عشق را بر لوح دل ترسیم کرد ای فروغ دیدگان بو تراب نور نابی نور نابی نور ناب در سر سودایی من شور توست حیرت آیینه از منشور توست به حکم عشق بنا شد در آسمان علی علی از آن تو باشد، تو هم از آن علی چه عاشقانه همه عمر مهربان علی به نان خشک علی ساختی، به نان علی بهشت عالم بالا برایت آماده است حصیر خانه مولا به پایت افتاده است ای جان جهان چه شد که رفتی از هوش بر داغ دلت چرا نهادی سر پوش زهرا تو نجات بخش ابراهیمی بر آتش در چرا نگفتی خاموش