ولادت امام رضا (ع)، محمدرضا طاهری

اگر رعیت منم غیر از تو را سلطان نمی خواهم به غیر از گنبدت خورشید در ایران نمی خواهم دلی که نیست مشتاق حرم در زیر گِل بهتر سری که نیست بر آن آستان، یک آن نمی خواهم چه کارم هست با زمزم، به سقاخانه محتاجم چه شوقی هست جنت را، به جز ایوان نمی خواهم طبیب اینجا، مطب اینجا، دوا اینجاست، درد اینجا بیا من را مریض عشق کن درمان نمیخواهم به شوق تو درِ دل را به روی خلق می بندم به غیر از تو که صاحب خانه ای مهمان نمی خواهم به جای تو فقط دنبال مضمونیم در ابیات تو را میخواهم ای شعر خدا، دیوان نمی خواهم وَ کلبٌ باسطٌ…آیا قبولم میکنی سلطان؟ بیا و رد مکن ما را، مگو دربان نمی خواهم دم باب الجواد، اذن دخولت را که می خوانم مرا با خود ببر، بهتر از این پایان نمی خواهم شاعر: سعید پاشازاده

به یُمن تو نه تنها ما امام هشتمین داریم تمام چهارده معصوم را در این زمین داریم حرم که روز و شب باز است، دل بگشا به روی ما که ذکر أدخلوها بسلامٍ آمنین داریم زیارتنامه ات در قُرب و بُعد راه شیرین است به کام خویش هر جایی که باشیم انگبین داریم شکار چشمهای تو نصیب ما نشد ضامن من و صیاد یک عمر است که دل در کمین داریم رئوفی که سه دفعه دید ما را بازدید آید ندارد غیر شیعه، ما امامی اینچنین داریم توکل بر خدا را هم توسل بر تو یادم داد بدون این دو تا نه صاحب ایمان، نه دینداریم کسی را نیست راهی در دژ مستحکم توحید ولی ما شاکلیدی چون امیرالمؤمنین داریم تو روی سکه ی دل ضرب کردی نام مولا را چرا که نقش مهر کربلا را بر جبین داریم

من نوکرم و سلطان تویی من معتقدم ایمان تویی ای واسطه ی خیر همه صاحب نفس ایران تویی عادت کردم به نمک زیادت می میرم من برا باب الجوادت آقاجان، عاشق صحن و سراتم فدای نیمه نگاتم گدای همیشگی ایوون طلاتم عاشق شده دل با نام تو تا پر بزنم بر بام تو من صید گوهرشاد توام آهوی دلم در دام تو می دونی که می میرم از فراغت می گیره دلم سراغت دوباره تو مهمونم کن یک شب تو رواقت

شب بود و شور بود و سلام فرشته ها از عرش تا به فرش، قیام فرشته ها باران شوق بود و امام فرشته ها شب بود و گرم سجده تمام فرشته ها قلب فرشته ها پر عطر خدا شده امشب خدا اسیر نگاه رضا شده موج کرم به اوج تلاطم رسیده است ناز و نماز و شوق و تبسم رسیده است داوود عاشقی به ترنم رسیده است کعبه کجاست قبله هفتم رسیده است گویی خدا تمامی خود را کشیده است پیش از ازل که روی رضا را کشیده است موسی گدای خانه ی موسای مرتضی ست عیسی دخیل جلوه ی سینای مرتضی ست امشب شب تبسم زهرای مرتضی ست آیینه ی شکوه سراپای مرتضی ست گیرم بهشت مست می حوض کوثر است فواره های صحن رضا دیدنی تر است هر پنجه ای که شانه ی گیسو نم یشود هر قبله ای که گوشه ی ابرو نمی شود هر جذبه ای که عکس هو الهو نمی شود هر ضامنی که ضامن آهو نمی شود پا می نهد به بال ملک هر که یاد اوست تا جبرئیل خادم باب الجواد اوست زلفی گشوده و دل شیدا نمانده است در ازدحام، جای تماشا نمانده است مجنون که هیچ، رونق لیلا نمانده است سر را بریده اند و زلیخا نمانده است باغ بهشت کاشی گلدسته های اوست عباس دل سپرده ی دارالشفای اوست در برکه ها تموج دریایی اش ببین در آسمان شکوه اهورایی اش ببین در قلب طوس سفره ی زهرایی اش ببین خانه به خانه سایه ی آقایی اش ببین خورشید اگر نگاه به ایوان طلا کند باید غبار گردد و کارش رها کند نقاره می زنند مسیحی شفا گرفت نقاره می زنند خلیلی عطا گرفت نقاره می زنند کلیمی بها گرفت یوسف دوباره سرمه ز پایین پا گرفت با دستهای لطف تو آزاد می شویم وقتی دخیل پنجره فولاد می شویم با گوشه چشم تا که نگاهی به ما کنی کار هزار معجزه وکیمیا کنی مشکل بهانه است که ما را صدا کنی تا کاسه های خالی ما را طلا کنی جز گوشه های صحن تو آقا کجا روم کی با کبوتران حرم کربلا روم؟ شاعر: حسن لطفی

عشق تقدیره، تقدیر شیرینه شیرین لبخند آقامه بیا پای درد دلام بشین همین حال خرابمو از چشم ترم ببین من از تو فقط خودتو میخوام به خدا که اسیرتم دنیای منی همین وقتی میام حرمت میگم اینجا بهشت منه آقا تو واسه من کرمت خیلی مثل امام حسنه