شهادت امام سجاد (ع)، محمود کریمی

آفتاب حسن حق تابید روی نیزه ها آسمان روی خدا را دید روی نیزه ها هم دل سنگ آب شد هم آسمان خون گریه کرد تا ز فرق ماه خون جوشید روی نیزه ها کاش می مردم نمی گفتم که وجه کبریا صورت از خون جبین پوشید روی نیزه ها صورتی را که پیمبر بوسه باران کرده بود سنگ جای گل بر او بارید روی نیزه ها بس که از خون جبین رنگ خدا بگرفته بود بر خلایق نور می بخشید روی نیزه ها تا ز حال اهل بیت خویش باشد با خبر چشم هایش دور می گردید روی نیزه ها با وجود آن که خون سد نگاهش گشته بود روی حق را همچنان می دید روی نیزه ها حسن اکبر را که بود آیینه ختم رسل دم به دم از دور می بوسید روی نیزه ها بس که شیرین کام بود از زخم تیر حرمله کودک شش ماهه می خندید روی نیزه ها

مه مدینه و شام خراب یعنی چه مقام عصمت و بزم شراب یعنی چه فتاده دخت علی در کنار تخت یزید دو دست بسته میان طناب یعنی چه سرشک زینب و لبخند شمر وای به من رباب و طعنه و چنگ و رباب یعنی چه سکینه در دل چندین هزار نامحرم به صورتش کف دستش حجاب یعنی چه سر بریده ریحانه رسول خدا محاسنش شده از خون خضاب یعنی چه شراب و بزم یزید و گلاب اشک حسین کنار سفره شراب و گلاب یعنی چه چرا لعل لبت چون ارغوان است گمانم جای چوب خیزران است